‘I have never been what you call a crying man’ Stephen King, 11/22/63
Ik ben ook niet iemand die snel huilt. Dat is soms vervelend, want dan wil ik mijn medeleven tonen en ook al voel ik me verdrietig voor ze, de tranen komen niet, waardoor het misschien lijkt alsof ik van steen ben. Maar dat is niet zo. Soms kom ik er gewoon niet bij, bij die tranen. Maar de laatste tijd lijkt het wel of de traantjes wat dichter aan de oppervlakte liggen. Als je eenmaal de kanalen opent trekt die het leed in de wereld weergeven, dan zie je zo veel ellende. En vooral dierenleed grijpt me erg aan. Het is makkelijk om er teneergeslagen van te worden, en zelfs depressief, en te denken: ‘laat de mensheid maar naar de knoppen gaan’. We hebben het verdiend, en de de natuur zou er alleen maar beter van worden. Maar dat is heel erg zinloos en gemakzuchtig denk ik. Want ik geloof er heilig in dat we een samenleving kunnen creëren die zoveel beter is dan de manier waarop we nu leven, beter voor iedereen en in harmonie met de planeet waarop we leven. Zijn we nog te redden? Geen idee. Is het de moeite van het proberen waard? Hell yeah!!
Het begint allemaal met bewustwording, en daarom ben ik heel blij dat er documentaires zijn zoals ‘The economics of happiness’ en de film ‘This changes everything’ naar het boek van Naomi Klein, die deze maand uit komt. Dit zijn documentaires die twee dingen doen: ze laten zien hoe de zaken er voor staan, en winden er geen doekjes om, maar laten ook zien wat we kunnen doen om het tij te keren. En dat is wat we nodig hebben. En dat maatregelen als korter douchen en geen plastic tasjes meer gebruiken niet voldoende is, laat deze korte docu zien, ook een aanrader. Ga ze kijken, deel ze met vrienden, en praat er over! We kunnen het ons niet veroorloven om niets te doen.
Geef een reactie