Ik heb vorig jaar een artikel geschreven waarom ik er voor kies in een Tiny House te gaan wonen, en niet voor bijvoorbeeld een klein appartement. Maar dat artikel geeft de kern niet goed weer denk ik, dus ik ga er nog eens over uitweiden. Wonen in een Tiny House staat voor mij synoniem aan eenvoudig, bewust en vrijer leven. Minder consumeren en meer zorg voor de aarde. Dat is de kern van het verhaal.
Ik las vandaag een artikel over de Tiny House movement in Amerika, waar de filosofie verloren dreigt te gaan doordat men steeds groter, luxer en duurder gaat bouwen. Waar Tiny House aspiranten die was-droger combi toch in het ontwerp proberen te proppen, en waarom geen sauna als je toch bezig bent. Dat wordt niet in het minst aangewakkerd door televisie programma’s als ‘Tiny House Nation’ waar elke aflevering weer hetzelfde scenario afspeelt: een stel of gezin is een aan het downsizen op weg naar leven in een Tiny House, zijn aan het bouwen maar hebben hulp nodig, het team van Tiny House Nation komt ‘to the rescue’ en levert een uiteindelijk een plaatje van een Tiny House op. Vol luxe, technische snufjes, en op de de valreep is er meestal nog een moeilijk te realiseren verzoek van de bewoners waar dan een mooie oplossing voor wordt bedacht. Die huizen worden vaak al weer na een jaar of 2 te koop aangeboden, de eigenaars een illusie armer. We dreigen weer te vervallen in het bigger = better gedrag: wat zij hebben wil ik ook maar dan beter, mooier, groter, duurder etc.
Ik vind dat mensen vrij moeten kunnen zijn hun leven in te richten zoals ze dat graag willen. Van mij hoeft niet iedereen in een Tiny House te wonen. Maar wat zou het jammer zijn als de Tiny House movement verzand in een manier om lekker goedkoop te wonen en toch op grote voet te blijven leven. Het is juist zo belangrijk dat we bewust worden van een andere optie, een manier van leven die niet draait om meer spullen en rijkdom vergaren maar ons terugvoert naar de basis: verbinding met elkaar en met de aarde. Dat klinkt misschien zweverig maar dat is het niet. Niemand maar dan ook niemand is ooit gelukkig geworden van materiële zaken. Kortstondig, ja, maar als je iemand vraagt wat zijn dierbaarste herinneringen zijn, dan gaan die niet over die dikke Mercedes of gouden Rolex die ze ooit in hun bezit hadden. Het gaat over ervaringen die ze met dierbaren hebben beleefd.
Luister, we zijn met zijn allen heel effectief bezig de aarde te vernielen. En ook al maak ik me geen zorgen, de aarde overleeft ons wel hoor, ik denk dat we het anders kunnen doen en evengoed gelukkig kunnen zijn. Zelfs gelukkiger, diep in ons hart zijn we namelijk helemaal niet blij met hoe het er aan toe gaat. Een heel belangrijk aspect van de Tiny House movement draait om beter om gaan met de aarde. Minder consumeren, zuiniger zijn met grondstoffen. En je heel bewust af te vragen: wat heb ik echt nodig? Het gaat niet om ‘hoe kan ik zoveel mogelijk spullen in een klein huisje stoppen zodat ik lekker goedkoop woon’. Het gaat om uitvinden wat je weg kunt laten, overhouden wat je nodig hebt waardoor je toch fijn kunt wonen, daarbij meer rust en vrijheid schept voor jezelf en een manier van leven ontwikkelt die ruimte laat voor de talloze andere levensvormen die ‘onze’ planeet rijk is. Denk je niet dat je veel meer gemoedsrust zou hebben als je wist dat je niet zoveel schade aanricht? Ik denk het wel. We hebben een lange weg te gaan maar we kunnen er komen, als we maar bij onszelf beginnen en niet naar een ander kijken om de verandering in gang te zetten.
Geef een reactie