Eenzaam en afgelegen? Welnee!

Wanneer mensen mijn Tiny House voor het eerst bezoeken kijken ze doorgaans vol verwondering rond en roepen dan dingen als: ‘Wat een bijzondere plek, zo aan het water, middenin het groen, en toch vlak bij het centrum!’ Negen van de tien keer volgt daarop de vraag: maar vind je het niet eng of eenzaam,  helemaal alleen wonen op zo’n afgelegen, kaal en (’s nachts) donker terrein?

 

 

Nee, dat vind ik niet eng. Het verbaasd me eigenlijk dat zoveel mensen dat vragen en er blijkbaar niet aan moeten denken zelf zo te wonen, alleen en ‘afgelegen’. Zijn we dan zo bang met z’n allen, is de samenleving zo bedreigend geworden? Dat vind ik best wel droevig. Natuurlijk zou me hier iets akeligs kunnen overkomen, als iemand echt kwaad wil dan gebeurt het toch wel. Maar dat kan net zo goed middenin een woonwijk gebeuren. Moet ik dan mijn dromen opzij schuiven uit angst voor de mogelijkheid dat er iets ergs zou kunnen gebeuren? Nee vergeet het maar, dat vertik ik. Nu ben ik van nature niet snel bang, zo heb ik zelfs een voorliefde voor horrorfilms en boeken.  Ik ga ook gerust een horrorfilm kijken op mijn laptop, alleen in mijn huisje wanneer het al donker is buiten. Er is geen straatverlichting hier dus het is dan echt ‘donker donker’. En toch kruip ik daarna vrolijk mijn bedje in en slaap als een roosje. Ik heb niet de neiging om onder mijn bed te kijken. (trouwens, als ik dat zou doen dan moet ik mijn kop over de rand van de loft steken en dat is toch de ultieme gelegenheid voor die seriemoordenaar om me iets naars aan te doen? Just kidding :P)

 

 

Nu moet ik wel zeggen, ik ben een gezegend mens. Ik ben op wat stoeipartijen met broerlief toen we klein waren na redelijk gevrijwaard gebleven van lichamelijk geweld. Ik ben nooit in elkaar slagen of aangerand, er is nog nooit bij me ingebroken of iets dergelijks. Het is natuurlijk makkelijk om stoer te zijn wanneer je nog nooit zoiets hebt meegemaakt. Daar ben ik me bewust van en ook dankbaar voor. Het heeft ook een klein beetje te maken met mijn houding en overtuiging denk ik: ik zou het absoluut niet pikken als iemand me zou aanvallen. No way. Het gebeurt niet, punt. Niemand heeft dat recht en daarmee basta. Je weet nooit hoe je reageert op een situatie tot je er middenin zit, maar ik dénk dat ik keihard zou terugvechten.

Maar waar het op neer komt, nee ik ben niet bang en ik weiger bang gemaakt te worden. Ik ga ook liever uit van het positieve en ik geloof daadwerkelijk dat het merendeel van de samenleving uit degelijke mensen met goede intenties bestaat.  Gekken heb je ook, maar daar doe je toch niets tegen. Natuurlijk, ik woon een beetje afgelegen dus ik moet daar wel rekening  mee houden. Ik zit in de Buurtpreventie Whatsapp groep van de nabij gelegen buurt, ik heb meerdere malen de politie en ook de brandweer op bezoek gehad om te kijken hoe ik hier woon, ik heb een lampje aan mijn gevel op zonne- energie met bewegingsmelder. En tja.. er valt niet zo veel te halen in mijn huisje he! Ik heb geen tv, ik heb geen sieraden, een tweedehands laptopje lijkt me ook de moeite van het jatten niet waard.

 

 

Een andere vraag die me vaak gesteld wordt, en misschien een beetje het onderwerp hierboven raakt, is de vraag wat ik ga doen als ik een relatie krijg: ga ik dan samenwonen in dit huisje, ruil ik hem toch maar in voor een groter exemplaar, moet mijn partner dan een eigen huisje bouwen en zetten we die er naast? Haha wat grappig dat mensen daar zo mee bezig zijn. Dat ben ik namelijk helemaal niet! Ok nu wordt het wel heel persoonlijk, maar what the heck: ik ben al bijna 5 jaar vrijgezel en dat vindt ik oprecht, helemaal prima. Het ding is, ik wordt gewoon heel moeilijk verliefd, vind heul zelden iemand aantrekkelijk, heb echt bijna nooit dat ik denk: daar zou ik nou wel eens een beschuitje mee willen eten. En tegelijkertijd vermaak ik me kostelijk als alleenstaande, ik heb meer dan genoeg te doen en heb plenty lol met vrienden en collega’s.

 

 

 

Ik vind het eerlijk gezegd een beetje vreemd dat er een taboe rust op alleen zijn, alsof je dan zielig bent. Alleen zijn/wonen staat niet synoniem voor eenzaam zijn, you know. Misschien is alleen wonen, net als in een Tiny House wonen, niet voor iedereen weggelegd. En tegelijkertijd denk ik dat het voor een hoop mensen goed zou zijn om eens een tijdje alleen te wonen. Maar dat is weer een onderwerp voor een ander blog!  ;)

 

 

Ik zit er niet mee dat ik alleen ben. Ik heb zeven jaar een relatie gehad en samengewoond, dat was hartstikke leuk maar dit is ook prima. Dus toen ik serieus ging nadenken over wat voor huis ik wilde en wat ik belangrijk vind in mijn huis, heb ik ook alleen mijn eigen wensen en behoeftes meegenomen. Dit huis is volledig op mijn wensen en maat ontworpen en gebouwd. Het is mijn veilige haven, ik heb er alles wat ik nodig heb. En ja, ooit zal ik vast wel weer een vriendje krijgen, maar moet ik daar dan nu al rekening mee houden? Ik heb een tweepersoonsbed en het is in principe mogelijk met zijn tweeën in dit huisje te wonen. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat wel wil, ik ben nogal gehecht aan m’n eigen huisje en heb plenty of ‘me-time’ nodig. Je hoeft bovendien helemaal niet samen te wonen als je een relatie hebt. Weet je, dat zie ik allemaal wel wanneer de tijd daar is. Overal is een oplossing voor. De tijd is nu en ik woon heel erg prettig in mijn Tiny House en hoop dat nog vele jaren te doen.  Bovendien heb ik gezellige buren, mijn katten Jack en Hella en wel zeven kippen om me gezelschap te houden. Hatsa! :)