In november vorig jaar heb ik de stap genomen om het kantoor waar ik acht jaar lang werkzaam was vaarwel te zeggen en helemaal voor mijn eigen bedrijf en Tiny House Nederland te gaan. Het was enerzijds noodzaak, ik moest een keuze maken. Het kon niet meer naast elkaar bestaan, het werd te veel werk. Aan de andere kant was het een keuze vanuit mijn hart: ik ging een beetje dood daar op kantoor, haalde er geen voldoening uit en verlangde zo naar werk met betekenis. Mijn werk voor de Tiny House movement daarentegen, daar werd ik blij van en daar kon ik echt iets betekenen.
Een makkelijke keuze dus? Ja en nee. Het is een risico, ZZP’er worden. Je geeft een hoop zekerheid op. Maar oh wat is het nemen van een risico het waard, zolang je doet wat je hart je ingeeft! Eigenlijk kun je dan niet verliezen. Je moet alles geven wat je hebt, leren omgaan met onzekerheid en nieuwe vaardigheden leren. Accepteren dat je nog niet vaardig bent in veel aspecten van je werk en je routines opgeven. Hulp vragen en accepteren. Bereid zijn goed naar jezelf te kijken en te identificeren wat je wilt bereiken. Maar vooral: doen.
In de laatste weken in mij oude functie was er een grote bijeenkomst waar ik aan deel moest nemen. De motivatie was natuurlijk al flink weg zoals je je kunt voorstellen. Tijdens de lange zit waarbij verschillende presentaties werden gehouden door managers van de afdelingen, besefte ik me ineens hoe zinloos ik het allemaal vond. Ik had zo’n kek kladblokje van het resort voor mijn neus en begon te schrijven:
‘Ik zit op een afdelingsmeeting in een luxe resort in Zuidoost Beemster, mineraalwater en fancy pepermunt/suikerblokjes op tafel, en luister naar een collega die de zoveelste reorganisatie uitlegt aan de hand van een nieuw organogram. Hoeveel organogrammen heb ik niet al voorbij zien komen in de acht jaar dat ik hier werk. Weer een verschuiving van poppetjes op management niveau in het kader van efficiënt werken. Ik kan alleen maar denken: wat een zinloos geneuzel. Luister toch eens een keer naar Jos de Blok van Buurtzorg en stop eens met dat ‘ge-manage’. Laat mensen gewoon doen waar ze goed in zijn. Al die management functies.. als daar nu eens in gesneden werd, dat zou pas efficiënt zijn. Als de mensen op de werkvloer nu eens eerst om advies gevraagd werden wanneer een systeem vervangen moet worden, dan zou het misschien eindelijk eens echt beter gaan werken. Na acht jaar heb ik er genoeg van. Ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben niet meer geïnteresseerd en kijk verlangend naar buiten waar de zon schijnt. Mijn hart ligt elders, er zijn zoveel dingen die ik zou kunnen doen die in mijn ogen zoveel meer zin hebben. Maatschappelijk belang dienen en ik zo graag zou willen doen in plaats van hier plichtsmatig zitten luisteren naar een verhaal dat niet relevant is voor mij.
Soms denk ik wel eens dat er een of meer mensen aan de top zitten die uit verveling dit soort dingen verzinnen, reorganisaties. Zodat zij en hun matties weer wat te doen hebben. Belangrijk zijn en een dik salaris kunnen opstrijken. Nutteloos en onnodig geschuif met mensen en papier. Wat is het eigenlijk bizar dat ‘papierschuivers’ het meest verdienen en de mensen die echt belangrijk werk verzetten, bijvoorbeeld verpleegkundigen en vuilnismannen, het minst..’
Herken je je hier een beetje in? Volgens Rutger Bregman van de Correspondent vinden ongeveer 40% van de Nederlanders hun baan niet zinvol. Wordt het niet eens tijd dat we daar serieus naar gaan kijken? Hoe zinvol vind jij je baan? Misschien ben je hartstikke happy met je werk, ik hoop het maar. Als dat niet zo is, wat houd je dan tegen om iets anders te gaan doen? Laat me raden: geld. Dat was voor mij jarenlang de motivatie om toch maar door te gaan, ook al keek ik regelmatig om me heen of er niet iets was waar ik enthousiaster van werd. Als ik een leuke vacature vond die me echt aansprak, dan was dat altijd in de ‘groene’ of sociaal-maatschappelijke sector, en dus een stuk minder goed betaald. Tja die huur moet toch betaald worden he, en een goed salaris is ook wel heel prettig. Dus bleef ik zitten waar ik zat en boog me maar weer over dezelfde Excel sheets en ‘Standard Operating Procedures’. En stompte nog een stukje verder af.
Mijn keuze om een Tiny House te laten bouwen en in te gaan wonen komt hier mede uit voort. Ik wilde een leven creëren waarin ik de vrijheid had om dat te doen waar ik blij van word, wat betekenis voor me heeft. Een baan te kiezen die bij me past, ook al betaalt het minder goed. Het verlagen van mijn woonlasten en minder geld uitgeven aan spullen waren mijn routekaartje naar dat leven waar ik van droomde. Een leven met een goede balans tussen werk en vrije tijd, met voldoende keuzevrijheid. Dat ik nu harder werk dan ooit tevoren, dat had ik niet voorzien, haha! Maar dat is ook een keuze en ik wil dat graag doen, dat is het verschil. Zit je vast in een baan die je diep ongelukkig maakt? Houd je het maar nauwelijks vol tot de vakantie, leef je voor het weekend? Het kan anders. Jij kunt veranderen. Het is niet makkelijk, je moet je leven aanpassen. Maar wat is het alternatief? Doorgaan op deze manier en al die uren in je leven feitelijk weggooien? Het leven gaat snel, het is zo zonde als je die tijd niet benut met activiteiten die je stimuleren. Die je doen groeien en waar je hart regelmatig sneller van gaat kloppen. Wat heb je te verliezen? Kun je leven in een kleiner huis, met minder spullen, minder vaak uit eten gaan als je daarvoor meer plezier in je werk terugkrijgt?
Dit is jouw leven. Jij kunt er van maken wat je wilt. Niemand anders kan bepalen wat je er mee doet. En laat niemand je vertellen dat je iets niet kunt. Onderzoek je hart, maak een plan, neem de eerste stap en blijf doorstappen. Het zal je zoveel meer brengen dan het alternatief, blijven zitten waar je zit in ontevredenheid. Ik beloof het je!
Geef een reactie