De wittebroodsweken zijn voorbij in de Tiny House Alkmaar community en de eerste aanvaringen hebben plaatsgevonden. Wanneer je zo intensief met elkaar samen woont, leeft en werkt, dan gaat dat vroeg of laat een keer gebeuren. Dat heeft niets met Tiny Houses te maken. Het is groepsdynamica. En het kan rete confronterend en pijnlijk zijn. Er is voor mij persoonlijk weer een oud thema naar boven gekomen waar ik mee aan de slag moet: loslaten.
Als een bezorgde moeder heb ik geprobeerd aan een kant de zorg voor mijn kindje Tiny House Alkmaar te delen met mijn nieuwe buren, aan de andere kant heb ik in mijn rol als initiatiefnemer en kartrekker van dit project geprobeerd de leiding (controle!) in handen te houden. Wat allemaal helemaal niet zo gek, is, wanneer je vier jaar bloed zweet en tranen in een project gestoken hebt en het de eerste drie jaar grotendeels alleen gedaan hebt. Maar ik heb fouten gemaakt, voornamelijk door te verwachten dat mijn medebewoners er net zo in staan als ik. Dezelfde ideeën hebben over huisregels en dezelfde visie en passie hebben en inzet willen tonen als ik heb gedaan. Wat dus leidt tot botsingen, want je kunt niet aan een kant op gelijke voet met elkaar staan en de daarbij horende gezelligheid verwachten als je aan de andere kant politieagentje aan het spelen bent. Een rol die ik overigens absoluut niet ambieer of leuk vind. We zijn nu een coöperatieve vereniging waarin ieder Tiny House inclusief eigenaar of eigenaren een gelijke stem heeft. Het is tijd voor mij om de verantwoordelijkheid niet meer alleen te dragen maar over te dragen aan de groep. Van leider naar groepslid. It takes a village to raise a Tiny House village, en zo. ;)
De afgelopen week was dus een hele moeilijke voor me vanwege confrontaties in de groep die door mijn gedrag en mijn reacties op het gedrag van anderen naar voren kwamen. Het conflict werd in dit geval aangezwengeld door meningsverschillen over de gewenste uitstraling van het terrein en het gebruik van gezamenlijke voorzieningen. Dat was natuurlijk niet echt het probleem, dat zijn maar details die een onderliggend probleem naar boven brengen. Het gevoel dat er heerste was in mijn ogen veel belangrijker en de oorzaak van de botsing zat veel dieper. Ik denk dat het veel met vertrouwen en respect te maken heeft en ieders plek in de groep vinden.
Ik zat deze afgelopen week op een emotionele rollercoaster van woede, onbegrip, pijn en verdriet. Dat het me zo aangreep, daaruit bleek achteraf gezien wel dat dit betrekking heeft op een belangrijk thema in mijn leven. Of meer nog, een belangrijke les die ik moet leren. Gelukkig heb ik lieve vrienden bij wie ik mijn ei kwijt kan. Waarbij ik mag uithuilen, tieren, razen en snotteren. En die me met liefde hun kijk op de zaak geven, die zeer verhelderend kan zijn. Welke lessen kan ik hier leren?
- Groepsregels werken alleen als ze glas en glashelder zijn
- Ik richt me vaak te veel op wat er niet goed gaat en vergeet dan dat misschien wel 80 of 90% van het hele plaatje er prachtig uitziet. Kijk dus naar wat er al goed is, en dat is veel.
- Verwachten van anderen dat ze mijn visie, missie, passie en drive delen is zinloos en het een is niet beter dan het ander.
- Loslaten van die verwachtingen en daarmee ook een stuk verantwoordelijkheid zal me een hele hoop gemoedsrust geven en maakt het leven in het algemeen een stuk relaxter.
Oef.. een zware bevalling hoor! Ik ben er ook echt nog niet maar er is weer een laagje van de ui gepeld zullen we maar zeggen. Ik ben de strijd moe, zo moe. Het wordt tijd die los te laten. Ik heb mijn bijdrage keihard geleverd aan de Tiny House beweging en zal dat blijven doen. Maar met minder strijdvaardigheid en meer acceptatie, dat is mijn doel nu. Het heeft zijn nut gehad, die sterke visie, passie en strijdvaardigheid. Als ik die niet had gehad was ik nooit zo ver gekomen in zo’n korte tijd. Dan was Tiny House Alkmaar er niet geweest. Dan was Tiny House Nederland er waarschijnlijk ook niet geweest of had een totaal andere vorm gehad. Nu moet ik de verantwoordelijkheid los gaan laten anders ga ik mezelf (en anderen) geweld aandoen. Wat vind ik dat moeilijk. De belangrijkste lessen in het leven zijn de moeilijkste en het meeste waard om te leren. Dus zet ik door en blijf kritisch naar mezelf kijken. Een van mijn levensdoelen is namelijk een oude, wijze vrouw worden. Vol liefde, kracht en wijsheid, die wat goeds te brengen heeft aan de wereld. Ik heb nog wel wat werk te doen. Het alternatief is een teleurgestelde, verbitterde oude vrouw worden. Wie heeft daar nu zin in? ;)
Net zoals een Tiny House niet het antwoord op al je problemen gaat zijn, is het wonen in een gemeenschap zoals een Tiny House village ook niet de heilige graal der woonvormen. Het is een uitdaging om goed met elkaar te communiceren. Ieder heeft eigen normen en waarden en een eigen visie. Is dat dan een reden om het niet te doen, omdat het best wel eens moeilijk kan zijn? Dan maar liever in een hutje op de hei, waar je met niemand wat te maken hebt? Nee, ik vind van niet. Want het is ook een uitnodiging om te leren, om jezelf te ontwikkelen. Om jezelf en anderen beter te leren kennen waardoor je echt diepe verbindingen aangaat. Zodat je meer begrip voor elkaar kunt opbrengen en, als er stront aan de knikker is, je echt op elkaar kunt bouwen. Om zo’n band op te bouwen met mensen om je heen moet je soms ook door perioden van conflict en confrontatie heen, helaas. De kunst is om deze perioden te zien als kansen om te leren. En om te blijven communiceren. Je hebt namelijk een keuze, je kunt je afsluiten of openstellen. Ik garandeer je dat de laatste je zoveel meer zal brengen dan de eerste.
Je kunt je afvragen waarom ik dit met je deel. Ik denk dat het belangrijk is om ook over deze uitdagingen te schrijven, omdat confrontaties en discussies niet uniek zijn aan onze situatie hier. Ik hoop dat het andere mensen en groepen zal helpen. Al is het maar door je te realiseren dat je niet alleen bent, dat dit soort dingen ook in andere groepen gebeurt in mindere of meerdere mate. Het is ook niet het einde van de wereld of zoiets, maar gewoon iets waar je even doorheen moet werken als groep. Deze blog is natuurlijk geschreven vanuit mijn gezichtspunt, mijn buren hebben vast en zeker weer andere zienswijzen. Ik hoop dat je er nu of in de toekomst iets aan zult hebben. Als we de fasen van groepsontwikkeling van Tuckman volgen dan komen we na deze conflictfase in een periode van samenwerken. De groepsregels en rollen zijn weer duidelijk en we kunnen weer aan een gezamenlijk doel werken. Ik kijk er nu al naar uit.
Mooi Marjolein, dat je hierover schrijft! Zijn jullie bekend met holacratie of sociocratie? Zitten elementen in die goed bruikbaar zijn om samenwerking op basis van gelijkwaardigheid in te vullen. Voor zover je op goedbedoelde adviezen zit te wachten ????
Dankjewel Addy :) Ik heb wel eens gehoord van sociocratie en het ook hopeloos fout zien gaan ja ;)
Hoi Marjolein,
Dapper dat je dit deelt!
Ik denk dat jij bij uitstek een pionier bent (en een enthousiaste!).
In organisaties wordt zo’n fase van pionieren vaak afgesloten met een wisseling van de wacht. Dan is het tijd voor consolideren en professionaliseren.
Misschien doe je jezelf als pionier geweld aan om in deze nieuwe fase nog een rol te willen spelen.
Pioniers zijn net nomaden: die gaan op zoek naar het volgende initiatief.
Roger
Je wilt een oude wijze vrouw zijn, op een dag? Een jonge ‘flink-op-weg-naar-wijze-vrouw’ lijkt in ieder geval te gaan lukken.
Wijs zijn betekent dat je het leven neemt, de lessen die je, zelfs als ze pijn doen, wél bereid bent om te leren.
En vooral: dat je jezelf vergeeft als je niet voldoet aan je eigen eisen en anderen vergeeft (omdat dit het effectiefst werkt om verbittering te voorkomen).
De uitdaging van het eerste ben je in ieder geval aangegaan. Publiekelijk nog wel.
Die andere weet ik natuurlijk niet: ik wens ze je in ieder geval toe!
Dankjewel Marina, en goede punten. Aan die tweede wordt gewerkt ;)
Fijn dat je dit deelt. Geeft mij wat realiteitszin. Dankjewel.
Graag gedaan Saskia :)
Dag Marjolein,
Knap hoe open je bent en je kwetsbaar opstelt! Dat is een teken van de wijsheid die er al is.
Succes op je weg!
Hartelijke groet,
Joop
Dankjewel Joop!
Ga je ons nog vertellen wat de geschillen waren?
Ik vind het superknap dat je je frustraties deelt zonder ook maar 1 keer een vingertje naar iemand te wijzen, en dat je eigenlijk alles bij jezelf houdt, en wat je hier zelf van hebt geleerd / wat je aan je zelf wilt veranderen. Bijzonder!
Wel Yvonne, het zou niet eerlijk van me zijn als ik niet zou vertellen dat ik wel degelijk met mijn vingertje heb gewezen hoor, want dat heb ik wel degelijk gedaan. Maar dankjewel! <3
Héél herkenbaar, Marjolein. Wij leven hier met zo’n 20 gezinnen (of alleenstaanden). Ook hier lukt het niet…, respect, vertrouwen, ‘mijn’ plekje in ‘t geheel… Het eindresultaat is (helaas!) elk op z’n eiland… De vergaderingen willen enkel willoze ja-knikkers. ‘k Geef een volmacht aan iemand die het aankan, en mij probeert te verdedigen, want van zo’n vergaderingen kom ik ziek thuis. Teleurgesteld, verbitterd, nu toch, en voorlopig… op m’n eiland…
Heel lieve omarming, die jou (een extra beetje) doorzettingsvermogen geeft ! En weet dat ik fier blijf op je !
Lie(f)s.
Ach wat jammer toch Lies. Het kan ook zo moeilijk zijn he! Soms moet je er ook denk ik iemand van buitenaf bij halen om de groep te helpen bij de kern van de problemen te komen en die te overwinnen. Is dat al eens geprobeerd?
Ook dat lukt niet, Marjolein…, gevolg -> heel veel advocaten en rechtbank…, triestig…, intriestig…
Dus, tussen verdriet en angst, proberen te genieten van de mooie momenten, wat ik doe !
Sterkte voor jou hé !
Lie(f)s.
Als vrouwen en mannen samen wonen, dan moeten de energieen ‘vrouw’ en ‘man’ in iedere vrouw en man aanwezig wel in balans zijn, zoals de micro-, macro- cosmos ook evenwichtig moet zijn en zoals dit allemaal uit de cosmische oersoep voortkomt en wil een samenwonen en/of een woongroep wel slagen en succesvol zijn. De oersoep komt uit de leegte voort en is het deze oersoep die op zich weer de vrouwelijke energie van ‘Liefde’ en zowel die van de mannelijke energie van ‘Kennis’ voortbrengen en uitgedrukt in wetenschappen van die zoals oa. RNA, DNA en technologieën.
Ga je ons nog vertellen wat de geschillen waren?
Is dat belangrijk dan, Hans? Alles wat ik erover wilde vertellen staat in de blog.
Marjolein, wat fijn dat je dit deelt met ons. Daar kan ik ook wat mee, nu en in de toekomst. Ik ben ook nogal een regelneef, en wil altijd graag bepalen hoe en wat. Op verschillende vlakken leer ik nu dat mijn wil niet altijd wet is (zou ik ook ooit nog eens een wijze oude vrouw kunnen worden?). Ik hoop het van harte… dat maakt het leven toch weer iets gemakkelijker. Maar gelukkig: zolang we leven kunnen we leren.
Niets menselijks is ons vreemd Ellen ;) Fijn om te lezen dat anderen dit herkennen!
Groepsvorming vergt altijd een (sociaal) offer.
Zeker in het geval als je trendsetter bent en het een dusdanig deel van jezelf geworden is dat je dat maar moeilijk los kan laten.
De confrontatie met anderen en jezelf aan moeten gaan is een logisch gevolg ervan.
Maar moet je eens kijken wat je hebt neergezet, daar mag je best heel trots op zijn dat doen maar weinig anderen je na.
Dankjewel Marcel, je slaat de spijker op zijn kop. En super lief van je!
Je bent werkelijk een kei Marjolein!!!
Wat ontzettend herkenbaar Marjolein, het is zo verschrikkelijk moeilijk om je eigen idealen en zienswijzen niet op te dringen aan anderen en anderen ook niet te veroordelen of als minderwaardig te beschouwen als ze daar niet in mee gaan. En hoe idealistischer je zelf bent hoe moeilijker dat wordt. Echt petje af voor de paden die je bent ingeslagen en alles wat je al hebt bereikt. Ik hoop ook ooit een wijze oude man te worden, maar het is lastig en verbittering ligt altijd op de loer. Oppassen dus. Maar ga vooral zo door, dan komen we er ooit wel.
Ach Marjolein,
Wat een herkenning, van een 71 jarige hopelijk geen verbitterde vrouw. Als je de kar trekt, initiatief neemt, en zo met hart en ziel aan de slag gaat, dan vergeet je vaak dat anderen die hoge lat niet kunnen waarmaken.
Je stelt andere, waarschijnlijk “hogere”eisen. Die “fout” heb ik in mijn leven vaak gemaakt.
Ik ben vaak echt zo verdrietig geweest daarover. Goed dat je het herkent, inderdaad kijk wat goed gaat en gooi nooit het kind met het badwater weg. Dat heb ik vaak gedaan en net zo vaak erg veel spijt van gekregen.
Loslaten, heel moeilijk, maar scheelt slechte nachtrust en onrust. Succes, je lijkt me een heel lief mens, met hart op de goede plaats.
Hoi Marjolein,daarom hou ik zo van je dat je de dingen ook benoemd die niet zo lekker lopen .Daar heb ik met het bouwen van mijn huisje heel veel aan gehad en nu dit weer ,gelukkig woon ik nog alleen en dat bevalt mij best en ben ik zeer gelukkig.Ga zo door Marjolein en tot ziens .Gr Theo
Hallo Marjolein, ik kan het mij zo goed voorstellen. In het begin toen je er volgens mij alleen woonde, dacht ik geweldig, zoiets zou ik ook wel willen. Maar als er dan andere mensen bij komen, moet je maar afwachten of die dezelfde ideeen hebben en of het klikt.
Beste Marjolein,
Heel sterk van je om de ontstane relationele problemen te analyseren en je eigen aandeel te onderzoeken.
Je ziet dit altijd gebeuren. Jij bent het boegbeeld van de tinyhouse beweging. Je succes verandert je, doet iets met je zelfbeeld. Heel vaak gaat het mis. Gelukkig zie jij op tijd in dat er dingen zijn veranderd. Zorg ervoor dat je kritisch blijft naar jezelf toe. Laat je adviseren. Neem afstand van alle emoties die jou en anderen in de weg zitten.
Met het onderkennen met jouw rol en die van anderen moet het goed komen. Je hebt een goeie stap gemaakt.
Marjolein, met veel aandacht en interesse lees ik je verhaal. Ik ben initiatiefnemer van of een knarrenhof, of een tiny house village. Gemeente is zowaar enthousiast, nu nog op passen voor valkuilen. Advocaten etc. heb ik al helemaal geen zin in. Maar het sociale aspect van het een of het ander lijkt best ingewikkeld. Hoe ga je selecteren?
Dankjewel hiervoor, Marjolein!
Volgens mij hebben alle startende initiatieven waarin verschillende mensen bij elkaar komen (woongroepen of samenwerkende groepen) hier wat aan. Dus eigenlijk alle mensen, want elk mens is anders en zelfs twee mensen vormen een ‘groep’… Dus: problemen ontstaan zeker!
Heel goed dat jij jezelf bent gaan onderzoeken en hebt besloten er bij jezelf aan te gaan werken.
Een ander veranderen, dat kan niet (geeft meer problemen). Doen alsof er geen probleem is werkt helemaal niet. En ervoor weglopen (uit de groep stappen en ergens anders opnieuw beginnen) zorgt alleen dat je weer tegen hetzelfde aan loopt.
In theorie weet ik dit, ik hoop dat het in de praktijk ook gaat lukken, want misschien kom ik ook in een dergelijke situatie (plannen voor wonen met meerdere mensen op één terrein).
mooi geschreven, knappe, jonge vrouw.
Wat moedig dat je hier over schrijft!!! Hulde!!!
Ik dank je in ieder geval voor al het baanbrekende werk wat je al verricht hebt (…en ik ben alleen maar ‘algemeen geinteresseerd ;) ).
Ik hoop dat je kracht vindt om een manier te vinden om je passie voort te zetten, zonder jezelf te verliezen. Nieuwe inzichten en in diepe kuilen vallen, dat blijkt er allllemaal bij te horen.
Heel veel succes en heel veel liefs!! XXX
Dank Marjolein, voor je open blog die werkt als een spiegel. Als “De Kleine Kapel” staan we aan het begin van het groepsproces, nog voor we in een Tiny Village gaan wonen, willen we we starten met elkaar leren kennen, ontmoeten en onze dromen en wensen, regels en agenda’s op elkaar afstemmen. Misschien komen we een keer wijze lessen van een nog niet zo’n oude vrouw bij jou halen in dit proces.
Erg knap om ook bereid te zijn om kritisch naar jezelf te kijken. Ik hoop dat je het niet alleen schrijft in dit blog maar ook deelt met de bewoners van jullie groep. Maar daar ga ik zeker wel vanuit. Als een ieder van jullie bereid is om op deze manier naar zichzelf te kijken en ook om aan zichzelf te werken, dan hebben jullie over een aantal jaar ongetwijfeld een mooie hechte groep, die elkaar versterkt, helpt en ondersteunt!
Dank voor het delen. Dit is echt heel waardevol!
Lieve Marjolein, ik sluit me aan bij Marcel Tol boven. Ik blijf daarnaast ook met een gevoel van verwarring zitten.
Voor iedereen die met groepsvorming te maken heeft raad ik dit stukje aan over gedragen besluitvorming: http://bouwenmetmensen.nl/gedragen-besluitvorming/. Zij kunnen ook begeleiden.
Marjolein je zou echt eens met Ingrid Busink (van die site) moeten praten! Zij heeft iets dergelijks meegemaakt wat jij nu beschrijft.
Ik wens je veel licht op je pad, Grote Marjolein-in-het-Klein!
wat een prachtig, wijs, eerlijk, transparant verhaal! ik ben ervan onder de indruk!
Oef wat klinkt dit allemaal herkenbaar. Ik denk dat ik maar eens ga proberen eenzelfde les te leren als jij. Want ik ben er ook zo een, zo’n betonkopper ;) Stoer van je dat jij dit zo durft te delen. Ook chapeau voor de manier waarop. Ik wens jullie veel succes. Gaat vast goedkomen.
Sharing is caring :-)
Waar liefde heerst is ook licht.
Verder gaat het ons niets aan wat er is gebeurd mijn 2 centen.
Delen is ok via de media je woongenoten de vinger wijzen is zelden tot nooit een teken van kracht dus niet doen.
Wat anderen ook zeggen sluit ik mij bij aan je hebt heel veel gedaan voor TH en alternatief wonen op de kaart te zetten dus daar mag/moet je ontzettend trots op zijn.
Verder wens ik je de stilte, liefde en kracht om die keuzes te maken die je hart je ingeeft.
Bedankt voor je eerlijkheid, het zijn van die dingen die je het liefst meteen vergeet….. Maar inderdaad dit hoort bij het leven, en een grote valkuil. Heel veel succes in het proces van loslaten.
Hoi Marjolein,
Even een ideetje wisselen………. Er zijn veel te kort aan huurhuizen in Nederland. Zo erg dat mensen soms in vakantiehuisjes moeten trekken of bij vrienden langstrekken. De woningmarkt kan dit niet helemaal in zo’n korte tijd opknappen, ook omdat dit natuurlijk weer geld kost. Maar ik dacht toen gelijk aan Tiny houses project.
Het zou toch mooi zijn als de woningcorporaties in grote getale een Tiny house project omarmen. De bouw gaat snel, kost niet veel en riolering e.d. gaat gelijk mee. Ben ik nou de enige die dit idee heeft? Vast niet maar wat zou dat mooi zijn toch, als je meer mensen blij kan maken, die het ook echt nodig hebben, met een eigen goedkoop huisje. Ik ben zelf een te vreden flatbewoonster in het Noorden van het land en heb zelf niet die ambitie om hier wat mee te doen maar het idee kan ik wellicht aandragen. Dus zeg het voort en wie weet, kan dit zaadje groter worden.
Marjorie,
Als je veel leest op alternatieve media dan kom je er achter dat er een totaal andere agenda is achter de ‘woningnood’ in nederland.
In het kort waar het om gaat is om mensen slaaf te maken en ze te lokken in schulden lees hypotheek dmv. aftrekbaarheid van de boete rente op een schuld … maw. de rekening over de schutting te gooien bij de buren.
De woningnood is heel makkelijk op te lossen, maar dat wil men niet.
De krachten achter de schermen bepalen wat er gebeurt en de politiek is een toneelstukje die danst naar wat de elite bepaalt.
Uitspraak een van de oude rothshilds is ‘het maakt me niet uit wie in het centrum van de macht zit als ze maar doen wat ik wil … ‘
Deze zelfde elite creert geld uit lucht en dan mag jij als burger daarover rente betalen …
Niets gebeurt zonder een doordacht plan en zo goed als alles is een illusie.
Het valt me hier op het blog vaak op dat je je identiteit af laat hangen van / bepaald wordt door een uiterlijk (extern) gegeven, namelijk je Tiny House (met hoofdletters). Je identiteit door iets uiterlijks laten bepalen brengt onherroepelijk lijden voort.
Een oude, wijze vrouw is bereid alles te verliezen, want zij heeft zichzelf gevonden.