Ode aan Goldie Haan

Mijn mooie goudhaantje, liefkozend (en een beetje gekscherend) Goldie Haan genaamd, is niet meer. Vrees ik. Ben er eigenlijk wel zeker van.. En ik heb er meer verdriet van dan ik van te voren verwacht zou hebben. Dus schrijf ik hier mijn afscheid van, en ode aan, Goldie Haan.

 

Mijn kippen gaan ’s avonds zelf hun nachthok in, waarna ik het deurtje dichtdoe. Ze zitten ’s nachts veilig en overdag lopen ze los over het terrein. ’S ochtends laat ik ze om 7 uur vrij en gisterenochtend was dat niet anders. Goldie en Bella waren zoals altijd als eerste uit het hok. Vol ongeduld om de vrijheid van het terrein op te zoeken. Ik vind het zo’n mooi gezicht, ‘the gang’ op stap! Kippen in allerlei kleuren en maten. Maar toen ik de hennen zo’n anderhalf uur later zonder haan door de tuin zag lopen, keek ik vreemd op. Hij was nergens te bekennen, dat was op zijn zachtst gezegd ongebruikelijk. Goldie was een goede haan die goed op zijn troep van vijf hennetjes paste. Ik ben gaan zoeken, maar vond hem nergens. Tot ik een bergje veren zag op het terrein van de rioolwaterzuiveringsinstallatie.. gouden veren, en verderop nog meer. Oh nee…

Twee jaar terug hebben we wel eens een vos gesignaleerd hier, er zou een vossenburcht zijn achterin op het terrein van de RWZI. Maar die vos werd later dood langs de kant van de weg gesignaleerd en sindsdien heb ik geen vossen meer gezien of gehoord. Nu denk ik dat Goldie toch door een vos gegrepen moet zijn. Ik zou niet weten wat het anders kan zijn. Het was een forse, sterke haan.  Ik denk dat een kat het onderspit tegen hem zou delven en een hond kan niet door het hek. Ik ben onder het hek door geklommen en heb gezocht en geroepen, maar nergens was een spoor te bekennen. Ik heb ook geen bloed gezien en hoopte dat hij misschien ergens verstopt zat. Hevig geschrokken en misschien gewond maar nog in leven, en dat hij weer tevoorschijn zou komen. Maar dat is niet gebeurd. Nu denk ik toch echt dat Goldie niet meer is…

De hennen zijn van slag. Ze blijven rondhangen in de tuin, Bella is zoals gewoonlijk een klein ettertje naar Rosie en Vera toe en Bettie en Hennie zitten allebei al een tijdje te broeden in het hok. Op lege nestjes, want ik haal de eieren steeds weg. Ik ben ook van slag. Ik mis hem en vind het vreselijk dat hij zo aan zijn einde is gekomen, nog zo jong. Mijn mooie goudhaantje. Oh hij was ook irritant soms hoor, hij had een opdringerig kuukeltje en ging vaak ronduit grof met zijn hennetjes om. Maar hij zorgde ook goed voor ze, op de uitkijk voor gevaar en als er een hennetje achterbleef dan kwam hij haar ophalen. Snoeihard kwam hij dan aanrennen en dreef haar naar de rest van de kudde toe. ‘Wel even bij de les blijven he!’ leek hij dan te zeggen.

Soms keken we elkaar in de ogen en dan voelde het alsof we even echt contact hadden. Ik zag iets in die ogen. Of het nu wijsheid, intelligentie was, of op zijn minst bewustzijn. Ik heb Goldie als kuiken gekocht en samen met Bella in huis opgevoed. Hij is echt op schoot opgegroeid. Al kon ik hem al lang niet meer aaien, ik vind het fijn om te denken dat hij zich die tijd toch kon herinneren, dat we een band hadden. Bella loopt nog steeds mijn Tiny House binnen als de deur open staat en ze de kans krijgt. Normaal gesproken jaag ik haar naar buiten. Soms als ik haar een poging zie wagen roep ik ‘nee!’ en steek mijn vinger op, en vaak is dat al genoeg. Ze weet donders goed dat ze dat niet mag. Gisteren liet ik haar maar even. Ze was zo zoekende voor mijn gevoel. Ze vleide zich neer in de zon op mijn kurkvloer en sloot haar ogen. Helaas heb ik er geen foto van kunnen maken. Haar maatje is weg, haar soort van halfbroer. Kippen zijn intelligenter dan de meeste mensen denken. Ik weet zeker dat ze het heel goed in de gaten heeft dat hij er niet meer is.

Lieve Goldie, je was een prachtige en goede haan. Waar je nu ook bent, ik hoop dat je geen pijn hebt. Ik mis je nu al en zal nog vaak aan je terugdenken.