Oude liefde roest niet

Ik heb een oude liefde herontdekt: paardrijden! Vroeger was ik echt een paardenmeisje. Toen ik 9 jaar oud was, mocht ik eindelijk op rijles. Elke week aan het einde van de les kon ik niet wachten tot de volgende. Jarenlang heb ik verzorgpony’s gehad en bijna dagelijks gereden. Het was mijn wens om, zodra ik een beetje gesetteld was hier in Olst, het paardrijden weer op te pakken. En dat is gelukt! Voor even dan, ik mag anderhalve maand op deze knapperd rijden: Red. <3

Red is het paard van een dierbare vriendin die in de aardehuizenwijk naast de Olstergaard woont. Ze rijdt hem in western style, en hij is ook echt een American Quarter Horse. Hij staat op stal op een prachtige plek aan de rand van Olst, van waaruit je makkelijk naar de bossen kunt rijden. Sinds een paar maanden help ik mee met de verzorging van de paarden die daar staan. Op donderdagochtend mest ik de stallen uit en zet ik de paarden in de wei. Op die manier kom ik weer een beetje in het paardenwereldje en ben ik bij de paarden en paardenmensen, heerlijk vind ik dat. Het is ook nog eens behoorlijk aanpoten, ik zweet soms als een os! Hoef ik niet meer naad de sportschool. ;)

Barbara, Red’s eigenaresse, is een tijdje in het buitenland en zolang mag ik op Red rijden en voor hem zorgen. Daar ben ik haar enorm dankbaar voor. Hij is al 22 jaar oud, dus ik rijd niet meer dan 2 of 3 keer per week, maar oh, wat vind ik het weer leuk!! Eerst heb ik wat grondwerk met hem gedaan, oefeningen in de bak op aanwijzingen van Barbara. Ook heb ik met hem gewandeld, samen met Martha en haar nieuwe paard Leo, lekker in de omgeving en het bos in. Daarna ben ik met hem in de bak gaan rijden, buiten met Barbara op de fiets ernaast, en het ging allemaal helemaal prima. Dus nu mag ik alleen met hem naar buiten. Red is een heel braaf paard; hij luistert goed en is niet snel bang. Maar hij gaat wel graag hard, liefst galopperen. Dus ik moet hem een beetje inhouden. Western rijden is best wel anders dan de Engelse stijl: je laat de teugels zoveel mogelijk vieren en geeft aanwijzingen met je houding en benen. Ik vind het een hele fijne manier van rijden, en ik denk dat het voor het paard ook prettig is als je zijn of haar mond zoveel mogelijk met rust laat. Maar het is wel even wennen. Je blijft ook bij draf in het zadel zitten, en als Red zo hard wil, kost dat best veel moeite, haha!

 

Maar oh, wat geniet ik met hem. De omgeving is zo mooi hier; je kunt prachtige ritten maken door het bos en langs de velden. Laatst zagen we zomaar een reetje bij de waterkant van een slootje staan. Geweldig. Het is een langgekoesterde droom van me om ooit een eigen paard te hebben. En ik denk dat die op een gegeven moment uit gaat komen, ik geloof het echt. De band met een paard is iets héél bijzonders en ik verlang ernaar zo’n band op te bouwen met een paard. We gaan het zien; de kosten zijn wel een beetje een uitdaging. Maar als het zo moet zijn, dan komt dat vast goed. :)

Maar nu mag ik lekker op Red rijden en daarna komt er misschien wel weer een ander paard dat wat meer beweging nodig heeft. Grappig hè, de dingen die je als kind heel leuk vond, blijf je vaak je hele leven leuk vinden. Ik heb jaren niet gereden, maar nu heb ik die oude liefde helemaal herontdekt. En niet alleen het rijden, maar ook gewoon bij de paarden zijn en voor ze zorgen. Word ik gewoon weer een paardenmeisje op mijn bijna 50e! :)