Ik ben m’n maatje kwijt. En oh wat doet het hartverscheurend zeer en mis ik hem ongelooflijk veel. Gisteren heb ik mijn lieve kat Jack, bijna 18 jaar oud, in laten slapen. Hij woog nog maar 2,2 kg, had pijn en kon zijn ontlasting niet meer ophouden. Ik heb Jack ruim 17,5 jaar bij me mogen hebben, van hem mogen genieten, hem door dik en dun mijn maatje mogen noemen. Ik zal nooit meer zo’n bijzondere band met een dier hebben als ik met Jack had, ben ik bang. God wat ben ik er stuk van, al weet ik diep in mijn hart dat dit de meest liefdevolle beslissing is geweest die ik voor hem heb kunnen maken. Maar zo verschrikkelijk moeilijk. De leegte die hij achterlaat is enorm, het huis heeft nog nooit zo troosteloos aangevoeld. Ook al heb ik lieve Hella nog, die haar best doet me te troosten.
Ik heb Jack gekregen toen hij een kitten was, ongeveer 8 weken oud was hij toen. Ik had al een kat, Moby, en dacht dat het wel gezellig voor Moby was als er nog een katje bij kwam in huis. Jack was geboren in een huurhuisje achter een boerderij, er werd niet goed voor hem en zijn broertjes en zusjes gezorgd. Moeder kat stond schreeuwend voor het raam buiten, kon niet naar binnen om haar jongen te voeren. Jack was de kleinste van het stel en als ik hem niet had meegenomen die dag, was hij zeker dood gegaan. Mijn buurvrouw toentertijd, Carla, heeft hem met koffieroom weer een beetje leven ingeblazen. Mobi vond het echter helemaal niet leuk dat Jack bij ons kwam wonen; hij haalde aldoor uit naar het arme klein beestje. Dus kwam Billy er niet veel later bij, om de aandacht wat af te leiden. Billy was ook een kitten en hij en Jack konden het prima met elkaar vinden. Het leken wel broertjes. Mobi heeft een ander huisje gevonden, hij trok het niet met twee kittens in huis. Ik moest nog het een en ander leren over huisdieren.. Maar Jack en Billy waren zo’n mooi stel, ze konden zo heerlijk spelen samen! Billy heb ik helaas op 12 jarige leeftijd moeten laten inslapen, wegens acuut nierfalen.
Een paar jaar later vermagerde Jack erg en moest overgeven, was aan de diarree. Ik heb God weet hoe veel onderzoek laten doen maar er kwam niets uit en hij vermagerde maar, tot ik op een dag tegen de dierenarts zei: ‘maak hem maar open, ga maar kijken wat er aan de hand is binnen want zo kan het niet langer’. Dat heeft dierenarts van Os gedaan en Jack bleek een ernstig probleem te hebben, zijn dunne darm was gedeeltelijk in zijn dikke darm geschoven en het was vreselijk verkleefd en ontstoken. Dat stuk darm is verwijderd, de helften weer aan elkaar gezet en de dierenarts zei dat hij altijd dunne ontlasting zou houden, omdat het stuk tussen de dunne en dikke darm nu weg was. Dat klopte, maar Jack knapte enorm op en heeft jarenlang weer als een gezonde kat gefunctioneerd. De laatste jaren ging het steeds een stukje slechter met hem. Een kuurtje pillen (ontstekingsremmers) deed hem altijd goed en dan knapte hij weer lange tijd op. Maar die tijd werd steeds korter. Nog zo’n zware operatie als destijds zou hij waarschijnlijk niet meer overleefd hebben.
Jacky was een kat die behoorlijk veel aandacht vroeg. Vooral de laatste tijd, omdat hij vaak kleine hapjes eten nodig had. Hij zat al bijna zijn leven lang op speciaal voer voor zijn darmen, nu at hij bijna alleen nog natvoer. En hij was gek op knuffelen, klom altijd helemaal in mijn nek. Als kitten vond hij het heerlijk om aan mijn oorlelletje te sabbelen. Waarschijnlijk omdat hij te vroeg het nest verlaten had. Elke avond, steevast als ik naar bed ging, kwam hij bij me liggen spinnen. Als ik te lang opbleef ging hij bovenaan de trap zitten mauwen, waar ik bleef. Heel ongeduldig kon hij amper wachten tot ik in bed gesetteld was om meteen luid knorrend, dicht tegen me aan te komen liggen: zijn koppie tegen de mijne. Dat zal ik nog het meeste missen, die knuffeltijd voor het slapen gaan. Jack was vroeger heel schuw, als er iemand op visite kwam verdween hij meteen naar boven. Dat werd met de jaren veel minder, maar een klein beetje eenkennig is hij altijd gebleven. We waren gewoon ‘two peas in a pot’, hij en ik.
Ik heb vroeger een afspraak gemaakt met Jack, dat hij minstens 16 moest worden. Nou dat heeft bij toch mooi overtroffen, boven alle verwachtingen in! Vorige week besloot ik dat het tijd was weer eens wat onderzoek te laten doen, de pillenkuurtjes werkten steeds korter en hij werd zo mager. Maar hij at nog, dronk nog, kwam nog regelmatig knuffelen. Al sliep hij wel het grootste deel van de dag lekker op bed in de loft. De dierenarts zei dat het zachtjes aan wel tijd werd om na te denken over wanneer het genoeg zou zijn, maar vond hem ook nog niet dusdanig slecht dat we niet nog naar oplossingen konden zoeken. Ik heb de uitslag niet meer op tijd gezien, maar achteraf bleek er niets uit waar hij mee geholpen zou kunnen worden. In de nacht van zondag op maandag had Jack het zo slecht: hij liet ontlasting lopen, had geen rust, steeds maar weer naar buiten en naar binnen, onder de dekens en er boven, ik wist toen dat het moment gekomen was. Oh wat heb ik liggen huilen de hele nacht lang. Maandag om 13:00 ’s middags hadden we de lang gevreesde afspraak, en heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve maatje. Ik heb hem mee naar huis genomen en samen met mijn vriend Kenneth hier bij huis begraven.
Rust zacht lieve lieve Jack, ik hoop dat je nu op een mooie, vredige en liefdevolle plek bent zonder pijn. Bij Billy, Tommy en Sammy die je zijn voorgegaan. Ik mis je vreselijk en het zal nog wel een tijdje duren voor dat slijt. Maar ik ben ook vreselijk dankbaar dat ik zo’n bijzondere kat zo lang in mijn leven heb mogen hebben. En dat je nog een tijdje bij me in ons nieuwe fijne huisje heb mogen wonen, al was de kou in de winter soms niet zo fijn voor je. We waren zielsverwanten, jij en ik. En misschien gaat dat wel nooit voorbij. Rust zacht mijn lieve Jack, tot we elkaar weer zien. <3
Herkenbaar verhaal, het slijt wel, maar heel langzaam. Net als in het nummer ‘Mister Bojangles’ van Nina Simone: “He spoke with tears of fifteen years how his dog and he traveled about. His dog up and died, dog up and died, after twenty years he still grieved.”
Sterkte! (m’n mannetje Max, nu alweer ruim acht jaar geleden overleden, mis ik nog steeds)
Zeer herkenbaar,mijn lieve zachtaardige poezekind is nu 3 maanden geleden gestorven,wat mis ik haar, ik huil nog elke dag,wat is het huis leeg
Ach wat verdrietig Els, ik wens je heel veel sterkte toe. Ik ken het gevoel. Je kan haar niet vervangen, maar een nieuw maatje kan het leed misschien wel wat verzachten. Er zitten er zo veel in het asiel die zitten te smachten naar jouw liefde. Heb je het al overwogen?