Ik wil me niet laten leiden door negativiteit. Ik geloof dat je met positiviteit zo veel meer bereikt en ook een blijer mens bent. Maar helaas heb ik in mijn leven ook met negativiteit te maken en moet ik daar mee om zien te gaan. En het grijpt me aan, ik ben er heel gevoelig voor. Er zijn mensen die behoorlijk kritisch op me zijn, denken dat alles me maar aan is komen waaien en vinden dat ik het niet goed doe. En al weet ik donders goed dat ik me helemaal niet hoef te verantwoorden, toch voel ik die behoefte. Het is allemaal helemaal niet zo makkelijk voor me zie je, en ik sta er grotendeels alleen voor. Dus hier is het, een kijkje in mijn leven op dit moment. Zie maar eens of je zou willen ruilen, wanneer je dit gelezen hebt.
Ik heb best het een en ander moeten overwinnen in mijn leventje om te komen waar ik nu ben. Om te beginnen loop ik al sinds mijn zevende levensjaar ziekenhuis in en uit vanwege een chronische aandoening die met een mooi galgje woord ‘panhypopituarisme’ heet. Google het maar. Die aandoening zorgde er voor dat ik in mijn jeugd aansluiting miste op leeftijdsgenoten en me altijd een beetje een buitenstaander heb gevoeld. Ik heb geworsteld met overgewicht, vond mezelf lelijk en nooit goed genoeg. Dat laatste is nog altijd een tiny dingetje trouwens. Ik heb tig baantjes gehad en niets kon me echt lang boeien. Ik heb gezocht naar dat waar ik blij van werd, waar ik thuis hoor, lang gezocht en het eindelijk gevonden in de Tiny House movement.
Ik heb de stap genomen om mijn zekere leventje op te geven en voor een totaal onbekend avontuur te gaan, de realisatie van mijn eigen kleine droomhuisje. Er was in Nederland nog niets op internet te vinden en bijna niemand die kennis in huis had van Tiny Houses, dus ik heb behoorlijk wat onderzoek moeten doen. Gelukkig heb ik mensen op mijn pad ontmoet die me daarbij hebben geholpen, zoals het team van Walden, Dimka Wentzel, ruimhartige sponsoren. Maar de beslissingen moest ik toch echt zelf maken, en dat waren er heel, heel erg veel. Je kunt het allemaal nalezen in de blogs die ik geschreven heb.
Ik heb mezelf opgeworpen als ambassadeur voor de Tiny House movement in Nederland omdat ik tot in mijn botten geloof in deze manier van wonen en leven, in de filosofie, en omdat ik droom van een andere wereld die met deze woonvorm een stapje dichterbij komt. Daarmee sta ik wel in de spotlight en je kent het gezegde, wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt.. Ik heb de publiciteit zelden opgezocht, maar wel de kansen aangegrepen die er kwamen om de Tiny House movement in de picture te zetten. Ik geloof dat dat heeft geholpen om de beweging in de stroomversnelling te zetten die het zo ontzettend hard heeft doen groeien. Ik vind het heel fijn dat er nu anderen zijn die het stokje deels overnemen, al is er gerust ook een stukje in mij dat bang is voorbij gestreefd te worden en straks niet meer nodig te zijn. Ik ben ook maar een mens.
Ik heb behoorlijk wat moeite moeten doen om een plek te vinden om te wonen in mijn huisje. Een groepje mensen om me heen verzameld om bij de gemeente Bergen een pilot project in te dienen en op te starten, wat op dat moment totaal niet haalbaar bleek. Ik vond mensen bereid om mijn huisje op hun terrein te zetten, maar toen de media aandacht hoogtij vierde was die kans ook weer verkeken. Samen met Monique heb ik in het hele land lezingen gegeven om Tiny Houses onder de aandacht te brengen en op die manier ook de kans gekregen om samen met de mensen van de Gasfabriek een plek op het terrein naast de stichting te creëren. Ik kreeg pas 4 dagen voor mijn huisje klaar was toestemming van de gemeente om er te wonen, en dan was het nog maar voor één maand.
Met mijn input heeft Claire van de Gasfabriek een projectplan ingediend voor een pilot met meerdere Tiny Houses op het terrein, waarvoor we in januari de omgevingsvergunning kregen. Daar zijn behoorlijk wat besprekingen aan vooraf gegaan, het ging niet vanzelf. Vervolgens kwam er een bezwaar van de buren, het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier. Nu zit ik te wachten op de bezwaarprocedure. Ik voel de druk van 370 mensen die zich hebben aangemeld voor een plekje hier waarvan er 38 mensen serieus geïnteresseerd bleken. De samenwerking met al de betrokken partijen is bepaald geen ‘walk in the park’. Ik kan niet alles communiceren wat er speelt, maar het is altijd ingewikkelder dan je denkt.
Ondertussen woon ik hier al weer bijna een jaar en mensen denken wat heeft ze het goed voor elkaar. Dat heb ik ook, ik voel me gezegend. Maar het gaat niet vanzelf. Het heeft de afgelopen tijd niet veel geregend en ik kan niet douchen of de was doen thuis op het moment bijvoorbeeld. Ik zit in de onzekerheid hoe het verder gaat hier, het zou zo maar kunnen dat ik ineens moet verkassen. Ik wil heel graag buurtjes en Nederland kijkt mee en wacht af wanneer dat nu eens gaat gebeuren. En sommigen vragen zich misschien af of ik wel genoeg doe om dat te organiseren. Het hangt helaas niet alleen van mij af mensen, anders was het al lang gebeurd.
Ik ben sinds november zelfstandig ondernemer geworden om al mijn tijd en energie in de Tiny House movement te kunnen stoppen. Je broodje verdienen in een werkveld waar budgetten vaak krap of niet aanwezig zijn en waar veel mensen verwachten dat je je werk gratis doet omdat ‘het toch een idealistische inslag heeft?’ valt niet mee kan ik je wel vertellen. Het werk dat ik voor Tiny House Nederland doe is ook 95% gratis, ik doe het met liefde. Ik vind het best enorm moeilijk om geld te vragen voor mijn diensten, want ‘wie ben ik nu helemaal’ denkt dat stemmetje in mezelf dat ik soms wel, soms niet het zwijgen op kan leggen. Ik vind het heerlijk om zelfstandig te zijn maar het is ook rete-spannend en onzeker of ik het iedere maand weer red om voldoende betaalde klussen binnen te halen om de rekeningen van te betalen. Mijn huisje moet nog 4 jaar afbetaald worden en ik betaal huur voor de grond, dus ik woon bij lange na niet gratis. Er is niemand die me verteld hoe ik het moet doen, een bedrijf opzetten en runnen, ik moet het toch echt zelf doen. Hoewel ik wel tips en adviezen heb gevraagd en gekregen. Tot nu toe gaat het heel aardig en ik ben ook best wel een beetje trots op mezelf.
Ik werk keihard en daarna heb ik bijna geen puf meer voor sociale contacten. Dus ik beweer dat een Tiny House je focus van spullen naar sociale contacten verlegd, en vervolgens zit ik de hele dag alleen in mijn fijne huisje en zie ik soms de hele dag niemand. Zie je waar de schoen wringt? Ik voel mezelf een slechte vriendin en ik heb het gevoel dat vrienden zich vervreemd van me voelen omdat mijn leven zo’n andere richting op is gegaan. Ik werk regelmatig de hele dag achter mijn laptop om daarna de hele avond te zitten gamen, een gewoonte die weer terug in mijn leven is geslopen en me ontspanning geeft. Het koude weer van de laatste tijd speelt misschien een rol, als het weer wat warmer wordt verwacht ik wel weer meer buiten te zijn. Ik rook, drink energy drinks en pak geregeld de auto naar de supermarkt wanneer ik ook best de fiets had kunnen pakken. Lekker groen he? En dat geeft me een schuldgevoel. Waarom eigenlijk? Ik heb toch nooit beweerd dat ik de groenste persoon op aarde ben of wilde zijn? Ik doe wat ik kan en wat bij me past. Ik heb nog veel te leren en leer ook nog dagelijks. Ik dacht dat als ik in mijn huisje zou wonen dat ik wel van die verslavingen af zou komen, maar nee dus. Misschien lukt het wel nooit, maar dat is koffiedik kijken. Mijn leven is op dit moment niet dusdanig in balans dat ik die duiveltjes van mijn schouder kan meppen.
Zo, da’s een behoorlijke lap tekst geworden en ik heb nog maar het topje van de ijsberg behandelt. Je hoeft ook niet alles te weten wat er speelt in mijn leventje. Wat ik wil zeggen is, het gras lijkt altijd groener aan de andere kant en platforms als Facebook en Instagram geven geregeld een vertekend beeld waardoor we denken dat andere mensen het beter voor elkaar hebben. En ondanks alles hier boven heb ik een fijn leven en zou ik het niet meer willen inruilen voor het leventje dat ik had voordat ik de sprong in het diepe nam en een Tiny House liet bouwen. Nee het is niet perfect, zoals ook ik niet perfect ben. Ik heb nog veel te leren. Liefde toelaten bijvoorbeeld. Ik denk dat ik eigenlijk een heel sterk mens ben en dat is ook mijn valkuil, want mensen zien daardoor niet dat ik ook heel gevoelig ben en kritiek me geregeld behoorlijk hard raakt. Soms ook niet hoor, dan ben ik weer ontwikkeld genoeg om te denken ‘ga lekker fietsen stelen op de dam’ en maak er geen gedachte meer aan vuil. Er zijn nu eenmaal mensen met zero inlevingsvermogen en het internet barst van de trollen. Die mensen kan ik missen als kiespijn in mijn leven. Ik doe mijn best met de kennis en vaardigheden die ik op dit moment heb. Meer kan ik niet doen. Ik leer steeds weer bij, dus over een jaar doe ik het misschien weer anders. Oordelen is zo makkelijk, maar je inleven in een ander levert veel meer op. Zelfkennis bijvoorbeeld. Gelukkig bestaat het overgrote deel van de mensen in mijn leven en de kern van de Tiny House community uit warme, lieve, behulpzame, gezellige, kanjers van een mensen. Ik ben trots dat ik me onder hen mag scharen. En voor de rest? Stap eens in mijn schoenen en kijk hoe het je bevalt ????
Geef een reactie