Nog meer kipstukjes

Voor de mensen die mijn Facebook pagina volgen en niet van kippen houden: sorry! Er zijn de laatste dagen behoorlijk wat foto’s en stukjes tekst van kippen en kuikens voorbij gekomen. Kipstukjes dus. Met name foto’s van kuikens die op mijn hoofd zaten waren populair. Ik beloof plechtig ernstig te minderen met de kipstukjes vanaf nu. Voor wie het allemaal gemist heeft, even een update :)

Zoals je eerder in mijn blogs hebt kunnen lezen had ik een haan en een hennetje van het Urban Earthship geadopteerd. Meneer de Haan en mevrouw Hennie gedoopt. Hennie kreeg helaas een kropontsteking en heeft het niet gehaald, ondanks de goede zorgen van dierenarts Claire van Dierenarts Noord-Holland. Meneer de Haan was vervolgens helemaal van de leg (bij wijze van spreken), hij liep met zijn ziel onder zijn arm over het hele terrein te zwerven en ik zag hem op een gegeven moment alleen nog maar kort in de ochtend naar mijn Tiny House toe rennen, wanneer hij eten kwam halen.

Ik was verdrietig om het verlies van mevrouw Hennie. Een haan alleen is toch ook een beetje sneu, dus Raymond kwam op een dag met twee jonge witte kipjes aan. Een zijdehoender en een leghorn (dat laatste weet ik niet zeker hoor, maar dat vertelde iemand in een reactie op Instagram ????). Twee hennetjes om meneer de Haan gezelschap te houden, nu zou hij vast wel weer terugkomen. Alleen.. het waren geen twee hennetjes, maar een hennetje en een haan! Tja, wat nu. Het haantje omruilen? Dan zou hem zeker geen lang leven beschoren zijn. Haantjes hebben het slecht in onze maatschappij. Hij was hier nu eenmaal, en misschien moest dat wel zo zijn? Na veel wikken en wegen besloot ik hem maar te houden. Meneer de haan had toch duidelijk voor een terugkeer naar het Urban Earthship gekozen. Maar ja, één hennetje op één haantje is eigenlijk een beetje sneu..

Op een druilerige zondag besloot ik er dan maar een hennetje bij te halen. Helaas waren er geen jonge zijdehoenders meer, wel Wyandotte kuikens. Dan maar een lief bruin Wyandotte kuiken erbij. Ze was nog wel wat klein maar ik zag het verschil pas goed toen ik haar in het hok bij de twee witte kipjes zette. Die jaagde haar vervolgens het hele hok door en pikten haar, het was zo zielig om te zien! Ik heb het even aangekeken en ben erbij gebleven, maar het was al snel duidelijk: dat gaat niet samen zo. Ik heb haar uit het hok gehaald en mee in huis genomen. Daar zat ze al snel in mijn nek en op mijn hoofd, ze was niet bij me weg te slaan. Zo schattig! Ik heb haar Bella genoemd, op de een of andere manier schoot die naam bij me naar binnen. ’s Nachts heb ik haar in de katten reismand van Hella gezet waar ik een beetje stro en eenden dons van Priscilla’s oude nestje in had gedaan. (Priscilla is een muskus eend die hier een tijdje heeft zitten broeden, ze is nu al een paar weken zoek en heeft Elvis alleen achtergelaten).

Maar één kuiken alleen is ook weer zo wat. Na wat advies ingewonnen te hebben besloot ik er dan nog maar een kuiken bij te halen. Dan was Bella niet zo alleen en misschien hadden ze samen meer kans tegen die witte kipjes. Daar kwam Blondie dus om de hoek kijken, uit hetzelfde groepje kuikens waar Bella vandaan kwam maar toch nog een stukje kleiner dan Bella. Wat een scheetjes samen! Ze trokken lekker met elkaar op door mijn huis heen en zaten samen in mijn nek. Maar ja, het zijn ook regelrechte poepmachientjes. Poep everywhere! Ze moesten ook lekker naar buiten kunnen, maar ze konden nog niet bij de witte kipjes. Eerst even wat groter en sterker worden, dan gaan we het weer proberen.

Raymond heeft een tijdelijk hokje en ren gemaakt waar ze overdag in kunnen, dichtbij het andere kippenhok zodat ze lekker naar elkaar kunnen kijken en op veilige afstand aan elkaar kunnen wennen. Inmiddels mogen ze ook af en toe los, terwijl ik dit schrijf lopen ze allemaal lekker buiten te scharrelen. Dat gaat goed! Ik kan er uren naar kijken, die kipjes. Het is beter dan tv! Ik heb geen televisie hoor, maar evengoed is het beter ;). Over een tijdje ga ik proberen of ze allemaal bij elkaar in het hok kunnen. Ik ga dan ’s avonds, als Johnny en June (de witte kipjes, vernoemd naar Cash en Carter) op stok zijn gegaan, Bella en Blondie erbij zetten en hopen dat ze elkaar de volgende ochtend niet het leven zuur maken. Een pikorde houd je altijd, maar ze moeten elkaar niet stuk pikken zeg maar.

Elvis vind het allemaal best. Hella maakt er ook weinig van. Ze vindt die opdondertjes maar drukkig in huis, maar ze valt ze niet aan. Ik houd haar ook goed in de gaten en ze heeft denk ik wel door dat ze het met me aan de stok krijgt als ze wat probeert. ‘Geen kipstukjes, Hella. Vriendjes!’

Wat een heerlijke beestenboel!