Wie mijn blog al langer leest weet dat ik vroeger zo nu en dan een artikel schreef in de categorie ‘zorg om de aarde’. Dat heb ik al lang niet meer gedaan, ook al denk ik er wel vaak aan. Dat we in een wereldwijde natuur crisis zitten heeft eindelijk de voorpagina’s van de mainstream media gehaald. Gisteren nog kwam een samenvatting van het IPCC rapport naar buiten wat de wereld weer eens wakker schudde. Dus waarom zou ik er dan nog aandacht voor vragen? Wat heb ik er aan toe te voegen?
Om eerlijk te zijn, vroeg ik me ook af wat het voor zin heeft om nog maar eens de aandacht proberen te vestigen op de noodzaak ons gedrag aan te passen. De mensen die mijn blogs lezen zijn voor het overgrote deel toch al eco-bewuste mensen, schat ik zo in. Die weten al lang hoe de vlag erbij staat. En wie ben ik om te roeptoeteren dat het anders moet? Ik ben zelf toch ook geen heilige? Misschien was ik er een paar jaar eerder bij dan het gros, met het besef dat we faliekant de verkeerde weg bewandelen. En met het op gang brengen van de Tiny House beweging in Nederland heb ik ongetwijfeld impact gehad. Maar er zijn zoveel mensen die er nog veel eerder bij waren dan ik en hun best deden niet alleen zelf stappen te zetten om milieuvriendelijker te leven, maar ook anderen probeerden te informeren. Tientallen jaren geleden trokken zij al aan de bel dat het mis ging. Heeft het zin gehad? Soms vraag ik me dat af. Wat kan een mens betekenen wanneer het krachtenveld immens is.
Al die overwegingen daar gelaten, ik voel toch steeds sterk de behoefte wat te schrijven over de milieuproblematiek. Iets over mijn eigen worsteling met alle gloom en doom die op ons af komt. Het schijnt zo te zijn dat ons brein geprogrammeerd is om berichten over gevaar en ellende sneller op te pikken. Maar het is ook zo dat je daar alert op kunt zijn en de programmering veranderen. Nu van alle kanten de ernst van de crisis onder de aandacht wordt gebracht, kun je twee dingen doen:
- Je kunt strijdlustig worden en in actie komen, vanuit het idee dat het nog niet te laat is om de gevolgen van onze massa consumptie in te perken en vanuit de zin om een betere wereld te creëren.
- Of je kunt depressief, melancholisch, lethargisch worden vanuit de gedachte dat het toch al te laat is.
De eerste weg is er een van hoop, de tweede van wanhoop. Even los van de vraag of het wel of niet te laat is voor onze soort, hoe wil jij de rest van je leven op aarde doorbrengen?
Nu is er ook een groep en die is helaas groeiende, die alle milieuproblematiek in de hoek van ‘fake news’ probeert te stoppen. Klimaatverandering is een hoax, Nederland probeert voorop te lopen in de aanpak van de klimaat- en biodiversiteitscrisis (wat echt complete onzin is, we bungelen onderaan!) et cetera. Dat is natuurlijk ook een manier om niet je verantwoordelijkheid te hoeven nemen.
Weet je, het boeit me niet of je gelooft dat de mens de snelle klimaatverandering die we nu meemaken veroorzaakt heeft of niet. Het feit is dit: wij mensen hebben geprobeerd ons de wereld toe te eigenen en een enorm oppervlak aan natuur verwoest. Denk je nu echt dat dat oneindig door kan gaan, dat de ecosystemen dat aankunnen? We hebben bossen ingeruild voor asfalt, meren en rivieren vergiftigd, het vruchtbare land geploegd en bespoten totdat er geen leven meer in zat. Dat alles in onze ongebreidelde hebzucht. We hebben in onze drang naar meer, meer, meer spullen maar wel graag zo goedkoop mogelijk, de productie ervan uitbesteed aan landen waar de arbeid goedkoop is. En de vervuiling op het bordje van de bevolking daar gelegd. We betalen al heel lang niet de werkelijke prijs van die spullen, de prijs die we zouden moeten betalen wanneer er een eerlijk loon werd betaald aan de producenten en de milieuschade doorberekent werd.
We zullen allemaal onze steentjes moeten bijdragen. De grootste vervuilers de grootste keien. Maar jij en ik ook. Dat begint bij minder consumeren, veel minder consumeren. Minder spullen kopen. Spullen repareren of tweedehands kopen. Kleiner wonen. Alert zijn op energiegebruik en dat omlaag brengen. In huis, in het vervoer, overal. Nee zeggen tegen onnodig, overbodig gebruik van grondstoffen en nee tegen plastic en andere schadelijke producten.
Maar we moeten ook ja zeggen. Ja tegen biologische voeding. Omdat de gezondheid van de bodem en die van de insectenpopulaties in direct verband staan met onze gezondheid. Ja tegen het bouwen van kleine, bio-based woningen. Ja zeggen tegen Ecocide wetgeving en van onze volksvertegenwoordigers eisen dat die er snel komt. Ja tegen lokale gemeenschappen en zelf en samen je groenten verbouwen. Want we gaan elkaar hard nodig hebben, en de gemeenschappen van mensen die elkaar steunen en een stukje zelfvoorzienend zijn hebben echt een voorsprong wanneer de volgende crisis zich meldt.
Daar ga ik mijn focus op leggen de komende tijd. Een hechte band creëren met mijn volgende woonplek, met mijn buren en met het land. Mijn eetbare tuin opbouwen van waaruit ik de overvloed kan delen met anderen. En me zo op een positieve manier voorbereiden op de perfecte storm die op ons af komt. Vanuit de hoop dat ik een positieve bijdrage kan leveren aan die gemeenschap, de mensen om me heen kan helpen en voeden wanneer dat nodig is. En dat is een hoopvolle manier van met deze crisis omgaan die me ook nog eens veel plezier geeft!
That is the vibe!
In den beginnen , begonnen,de ORGINELEN, indianen,wie ZIJN WIJ ?!… jij hoort daar natuurlijk ook bij
Dat zeg jij heel goed!
Met je eens Marjolein.
Eigenlijk kan ik er met m’n verstand niet bij dat er ondertussen niet veel meer mensen tot die conclusie zijn gekomen. Al sinds 1e helft 20e eeuw zijn er mensen (toch wel een groeiende groep) die zich ervan bewust zijn en dat laten horen en zien (in de dingen die ze doen of juist niet doen). Dat moet toch eens doordringen tot ‘de grote massa’, zou je denken?
Een andere (‘alternatieve’) weg inslaan kan alleen maar tot positieve gevolgen leiden!
Ik doe met je mee!
Doe je goed Marjolein. Als iedereen nu eens met “ verbeter de wereld. Begin bij jezelf” Dan komen we er wel.
Groet Pim
Wat een goeie blog!! We moeten positief blijven en proberen er iets aan te doen in ‘kleine’ kring! Heel goed 😀
Het enige wat voor mij mist is, het v
benaderen vanuit de zo belangrijke christelijke visie, alleen kunnen we het niet, maar met Gods hulp wel!
Het is mij uit het hart gegrepen. Ik weet niet zeker of dat een Nederlandse uitdrukking is maar zo voelt je verhaal. Wat ik zelf altijd zeg is dat we onze (klein) kinderen niet mogen opzadelen met de problemen die wij veroorzaakt hebben. We hebben de aarde immers van ze te leen.
Heel mooi, Marjolein! Trots en blij dat je mijn buurvrouw wordt🦋!
Hoopvol, bewust ‘doen’, Marjolein!
Lief)s.
wat veel rake opmerkingen in 1 blog, heel goed en dank je wel Marjolein: deze ga ik delen
Ik ben iemand met een heel pessimistische kijk op het leven en neig naar hopeloosheid als ik zie hoe weinig gehoor wordt gegeven aan die grote zorg om deze aarde leefbaar te houden. Met jouw blog geef je mij een positieve richting aan die ik/we ook kunnen gaan. Dankjewel Marjolein!
We hebben moeder aarde uitgeput. Voor sommige dingen is er helaas geen weg terug. Het is nog mogelijk om een deel te redden en om te keren. Helaas is slechts een minderheid bereid om in te leveren
Integendeel. Machtzucht, hebzucht en gemakzucht zijn de te overwinnen hindernissen.
Helemaal met je eens gelukkig zijn er jongeren als greta en ook op school leren kinderen al dat ze andere die niet milieubewust zijn moeten aangeven.
Kijk hoe zeer dat ook verkeerd moge lijken het is wel de enigste weg uit deze misere en ik heb dan ook volledig vertrouwen dat onze volks vertegenwoordigers die te vaak de belangen hebben gediend van het groot kapitaal nu voor onze kant gaan kiezen en de multis gaan belasten.
Ik ben nog nooit zo optimistisch geweest.
We staan aan de vooravond van een fantastische nieuwe wereld waarin later als we oud en grijs zijn kunnen oordelen wat fake en waar was.
Helemaal mee eens Marjolein!!!! Groetjes Trijnie
Hoopvol en fijn om je verhaal te lezen en andere verhalen. Ik wordt er altijd zo blij van! Hoe meer mensen de plaatselijke eco-boer steunt , gaan de prijzen ook iets omlaag, en dit trekt weer meer mensen aan, ook van kleinere beurzen.
Ik heb zelf geen auto, en ik doe nog steeds alle zaken thuis op mijn labtop. Heb nog steeds een mobiel waar je alleen op kunt bellen en sms. Ja hopeloos ouderwets maar mi geeft het rust. Vroeger moest schaamde ik mij hiervoor, dat ik niet meeging met de stroom. Maar nu zeg ik trots: het scheelt vervuilende batterijen en ik draag mijn steentje ook bij aan de het kleiner maken van de wegwerpmaatschappij.
Helemaal eens Marjolein, tuurlijk ” een betere wereld, begin(t) bij jezelf” .
Wat je schrijft over de klimaatverandering en dat steeds meer mensen dit een hoax noemen, dat ben ik dan weer niet met je eens. Ook in de hele plandemie worden wij als gekkies of wappies aangeduid, terwijl wij nadenkende mensen zijn die er anders over denken. Ook het klimaat gaat dadelijk als middel aangegrepen worden om mensen te onderwerpen aan een beleid waar je als weldenkend mens niet blij van wordt.
Laten we zorgen dat wij iig een zo’n klein mogelijke footprint achterlaten en dit ook doorgeven aan onze kinderen, zoals ik het mijn kinderen weer door zie geven aan hun kinderen.
Succes met de voorbereidingen voor je nieuwe stekkie…
Ahé.