Ik realiseerde me laatst ineens dat ik een sterkere band had met mijn oude huisje dan met mijn nieuwe huis. Gek he? Mijn oude huisje had echt een persoonlijkheid, voor mijn gevoel. Bijna een ziel. Ik verwelkomde het ook als ik thuis kwam. Dan zei ik: ‘Hallo huis!’ of zelfs: ‘Hallo lief huis, ik ben er weer!’ Ik geniet enorm van mijn nieuwe huis en ik vind het nog prettiger wonen dan mijn vorige huisje, maar dat gevoel van een identiteit heb ik er niet zo bij.
Foto door Margriet Alblas
Ik was mijn gastles aan de studenten van de Hogeschool Arnhem Nijmegen aan het voorbereiden, mijn PowerPoint presentatie aan het updaten en daar stonden natuurlijk ook foto’s van mijn oude huisje in. Dat zette me op dit gedachtenspoor: hoe komt het dat ik meer een band met mijn eerste huisje ervaarde, waar heeft dat mee te maken? Ook mijn tweede Tiny House is helemaal naar mijn wensen gebouwd en is heel persoonlijk. Ik denk ook niet zo vaak meer terug aan mijn oude huisje eerlijk gezegd. Ik heb echt een beetje gerouwd toen ik er afscheid van moest nemen. En al die emoties de ruimte gegeven. Dat was voor mij ook weer een uiting van liefde voor mijn huisje. Ik denk dat ik dat zó goed gedaan heb, dat ik hem daarna makkelijker kon loslaten en er daarom niet zo veel meer aan denk.
Maar wanneer leeft een huis voor je, wanneer heeft het een identiteit, zelfs soort van een ziel? Er wordt wel eens gezegd dat alles energie is en een eigen frequentie heeft. Als dat zo is, dan hebben objecten ook een bepaalde trilling waar je op aanhaakt of niet. Je bent misschien wel eens op huizenjacht geweest en dan weet je vaak al op het moment dat je binnen stapt: dit is ‘m. Of niet. Het voelt goed of niet. Soms voelt het ook ronduit verkeerd. Een Tiny House wordt vaak helemaal naar je wensen ontworpen en gebouwd en je bent dan de eerste die erin woont. Dat maakt de kans dat je een band voelt met je huis wel groter. Maar het is blijkbaar geen gegeven.
Foto door Janus van den Eijnden
Is dat erg? Nee, welnee. Maar ik vond het wel heel leuk om zo’n band met mijn oude huisje te hebben. Het voelde een beetje als een vriendje door dik en dun. Mijn huisje was er altijd voor me en we hebben heel wat meegemaakt samen. Zal het feit dat hij verplaatsbaar was er iets mee te maken hebben, dat hij op wielen stond? Ik heb er maar op één plek in gewoond, dus dat kan ik me ook bijna niet voorstellen. Hij was wel echt kleiner en had een gemoedelijke vorm. Misschien moet ik het toch gewoon weer gaan doen, mijn huis begroeten bij thuiskomst. Wie weet wordt zo de band versterkt. Ik ben echt dol op mijn nieuwe huis hoor, maak je geen zorgen! Het is een droomhuis en ik prijs me dagelijks gelukkig dat ik erin mag wonen. Het voelt hartstikke goed. Maar het voelt minder als… een identiteit.
Ach, het maakt ook niet uit. Het zijn zomaar wat overpeinzingen. Heb jij een band met je huis, en begroet je het als je thuiskomt? Of verklaar je me nu voor gek? :P Ik ben benieuwd!
Bij mij duurt het doorgaans vier jaar voordat ik me echt met mijn huis verbonden voel
hi Marjolein,
ik verklaar je niet voor gek. ik zeg ook wel eens hallo tegen mijn pipowagen in aanbouw.
Waar ik benieuwd naar ben is waar je met je gedachten over dit onderwerp uitkomt als je je eigen tiny housegeschiedenis erbij betrekt. Waar was jij in je ontwikkeling toen je je eerste tiny house betrok? En waar sta je nu in de tiny house geschiedenis? Dat soort vragen…
Gartelijke groet voor jou en je huisje 😉
Stan
Hi Marjolein, helemaal begrijpelijk! Ik heb op een schip gewoond dat ook een identiteit en ziel had. M’n huidige huis heeft dat veel minder; ik woon prachtig en zou er meer van ‘ moeten’ genieten, maar helaas lukt dat niet goed. Op zoek naar iets anders? Of ‘moet’ ik het hiermee doen? Houd me nogal bezig de laatste tijd! We zullen zien!
Mijn huis in Brabantpark Breda dat was mijn thuis. Ik verkocht het in 2017 , en nu heb ik heimwee naar dat huis. Soms heel veel SPIJT dat ik het heb verkocht. Dus gek nee gewoon super Heerlijk
Hey Marjolein,
Helemaal niet raar. Sowieso het waarderen van iets (wat dan ook) en genieten van de plek waar je woont; (tiny) huis, appartement, camper, tent of iets anders is alleen maar mooi toch.
Ik voel dat ook bij mijn appartement en de plek waar ik woon.. en zeg dat ook wel vaker hardop haha
Groetjes!
hoi M arjolein , dat gevoel ken ik maar al te goed! n gevoel bij n huis heeft niets te maken voor mij met hoe groot /klein of luxe het is..dat speciale gevoel van thuiskomen en t gevoel van behaaglijkheid dit is MIJN huis. heb ik 2x gehad en dat waren zeker niet de mooiste huizen die ik gehad heb (13x verhuisd) mn allereerste echt eigen voordeur huis..én n kleine flat maar zo helemaal als n warme deken ..alles klopte voor mijn gevoel daar..én idd daarna nog fijn gewoond in andere huizen, maar dat ene speciale verbonden gevoel was daar…de meest zgn prachtigste huizen zeiden mij het minst
.. groetjes Nanja
Hallo Marjolein,
Het heeft misschien te maken met het feit dat het jouw 1e tiny house was, jouw eerste ervaringen met dit type woning, die jij met de woning samen deelde, met al je gepionier daarin. En wellicht is het net zoiets als je 1e liefde, die ook veel meer indruk en impact maakt dan de volgende liefde(s).
ach Marjolein, je vorige huisje vond ik heel tof en passend bij je. Een beetje heimwee is dan ook normaal. Een mens maakt keuzes in z’n leven, voor het ene een verbetering, voor iets anders minder leuk. Je maakt het best gezellig in en rond je huisje, het is wat het is. En het is best wel goed denk ik.
Zelf woon ik nog steeds (12 jaar) in mijn camper-van (die is 37 j) die ikzelf draaiende hou. (sevendaysonroad ha…) De dag dat ik die zal verlaten zal heel ongewoon zijn denk ik. Een Tiny house zal misschien niet meer voor mij zijn.
Geniet van je nieuwe huis(je). groetjes Eric
Mooie overpeinzing!
Ik heb nooit mijn huis hardop begroet, maar dat gevoel herken ik wel.
Vooral met mijn vaders huis, toen ik daar aan het opruimen was na zijn overlijden. Dat was juist een heel oud huis, met dus veel geschiedenis en karakter. Als een soort wijze en soms grillige grootvader die op mij toezag hoe ik daar aan het werk was, en mij soms een schop onder mijn achterste gaf met dingen die mis gingen als ik het werk te lang liet liggen: een ondergestroomde kelder, een blikseminslag, …
Maar ook een dierbare plek waar ik met mijn nieuwe liefde heel wat weekenden heb doorgebracht toen ik nog met mijn ex in één huis woonde.
Ik heb dit met mij gaat fiat scudo (bush campertje). Klein maar fijn. Men zegt weleens waarom neem je geen grotere camper. Waarom? Heb alles wat me hartje begeert. Ben dolgelukkig in mijn kleine huis op wielen waar ik het hele jaar in vertoeft en door heel Europa trekt. Elke keer dat ik instapt krijg ik een blij gevoel van binnen. Ben druk aan het sparen voor een Tiny House.
Het huis waar ik woon…, dat heeft helaas geen ziel, Marjolein, ik kocht in 2013, in 2016 brandde het af (samen met 20 andere huizen), en sindsdien zit(ten) ik/wij elke dag in de miserie. Momenteel staan de huizen in de steigers, weer eens, wegens brandonveilig, en moeten daken en gevels vervangen worden… De (brandbare) isolatie is sinds enkele weken onze gevel, en de werken zijn stopgezet…
Blij dat jij zo goed/mooi woont, echt waar!
Lie(f)s.
Hm, ik zeg mijn huis en tot eind vorige maand mijn woonboot niet gedag, maar toen ik verhuisde naar mijn bungalow in Emmen, heb ik eerst wel de woonboot echt gedag gezegd. Ik had er alles zelf aan verbouwd en er was geen muur, stopcontact of raam wat niet eerst door mijn handen was gegaan. Ik heb de boot gevraagd ook goed te zijn voor de nieuwe eigenaren.
Nu zit ik hier sinds maandag tussen de verhuisdozen in een vrijwel nog leeg gehouden huis omdat ik ook hier ga verbouwen, deze keer laat ik veel doen, en ben nog bezig met het mij eigen maken van het huis. In deze oude bungalow uit 1962 is er structureel veel mis, maar ik weet al dat dit ook weer helemaal mijn huis gaat worden. Je moet een huis ook eigen maken. Dat begint al met het schoonmaken, waarmee je letterlijk de oude bewoner er uit poetst. Daarna ook met verven, verbouwen, de tuin anders inrichten enz. Dan wordt het steeds meer van mij als een jas die steeds lekkerder gaat zitten naar je hem draagt.
De plaats maakt ook uit, ik heb heel bewust gekozen voor een huis aan het bos en in een plaats waar ik denk dat ik wel kan aansluiten bij andere mensen en nieuwe vrienden kan maken.
Ik ben het trouwens ook eens met Rita hierboven die schrijft dat de 1e ervaring altijd sterker is dan volgende.
Dus trek je huis, maar ook de omgeving, nog meer aan als een nieuwe jas, komt wel goed.
Elk huis wat ik ooit had gaf zelfde, maar na vele jaren werd dat minder.
Ook leerde is beter niet terug gaan want alles is veranderd en vaak niet mijn smaak.
Maar naast Huizen, ook Auto’s Motoren en de Campers die ik zelf bouwde.
Die laatste, ik mag het geen Tiny noemen met motortje…. wielen komen vaker voor!
Maar als ik via Franse Tolweg vrije binnen wegen meer zie en goedkoper LPG kan tanken, en dan via Portugal en Spanje van december tot maart overwinterde en zo hier in NL heel veel Gas bespaarde door alles uit te zetten?
Ruim 3 maanden erin wonen, maar je mag nergens permanent blijven staan, of erg dure plekken.
Alles geeft Emotie en na afscheid leerde ik beter niet terug te komen.
Kwam ook een Huifkar met Muilezel tegen, moest erg traag elke dag kleine stukjes afleggen en vaak omrijden als helling te steil was, maar wel leuk, is de Huifkar nu ook een Tiny?
Ook hij werd vaak weggestuurd maar slepen kan niet, geen haak maar touwen en stangen.
Was vroeger normaal was is nu een ramp geworden, Politie zoekt regels maar bespannen wagens?
Ook de Boa & Politie wist het niet meer, en hij ging geheel Europa door.
En dan waar woon je en kunnen we de boetes naar toe sturen?
Geen idee waar ik morgen ga staan, ik zie wel!
Alleen een mobieltje had hij om hem te bereiken, dus stuur maar op naar ” Geen Adres!”
Ook de Campings willen geen poepende Ezels hebben, ze mogen weigeren en doen dat erg graag!
Wat vroeger normaal was is nu niets meer voor geregeld.
Net als Kay, niet terug gaan en ze maken alles anders, gewoon door leven!