Eigenlijk ben ik een kluizenaar. Ik ben in mijn element thuis, ik hoef er niet zo nodig vaak uit te zijn. In mijn coconnetje ben ik het meest op mijn gemak, daar laad ik op. Een fijn huis is daarom heel erg belangrijk voor mij. Sterker nog, het is essentieel voor een prettig leven. Dat ervaart niet iedereen zo sterk, dat realiseer ik me. Er zijn ook mensen die een huis zien als de plek waar ze slapen en waar ze de wereld vanuit tegemoet treden. Liefst zoveel mogelijk. Maar ik dus niet, voor mij is mijn thuis mijn veilige (heilige?) haven.
De tuin maakt daar een niet te onderschatten deel van uit. Want alleen maar binnen zitten is ook niets voor mij. Mijn tuintje is de plek waar ik me kan verbinden met de natuur, waar ik plezier beleef aan mijn grote hobby tuinieren, waar ik mijn stukje wereld steeds mooier kan maken en andere levende wezens graag verwelkom. Het ook voor hen een veilige haven maken. Waar ik mijn voedsel kan kweken en mijn kipjes rond zie scharrelen. De bijen, vlinders en andere klein gespuis zie rond zoemen en kruipen. Waar ik me kan verwonderen over de schoonheid van een bloem en heel veel leer over het leven.
Sinds september heb ik even geen tuin. Eerst zat ik in een appartementje, en nu in een bovenwoning. Zelfs in het appartementje had ik niet de behoefte om veel de deur uit te gaan. Ik heb het gezellig gemaakt met kaarsjes en lekkere geuren en voor tijdelijk had ik het eigenlijk prima naar mijn zin. Dat is ook juist omdat ik weet dat het tijdelijk is, dat er iets heel moois in het verschiet ligt. Dat kleine huisje met tuintje waar ik eigenlijk al heel mijn leven naar op weg ben, al wist ik het lange tijd zelf nog niet. Waar ik bomen en struiken kan planten, vruchten kan plukken, oogst kan inmaken en delen met anderen.
Waar ik genoeg heb van wat ik nodig heb maar niet te veel. Waar ik helemaal thuis ben en een warm welkom kan geven aan de mensen die ik liefheb. Mijn paradijsje in de Olstergaard. Mijn hemel wat heb ik er zin in. In een huisje dat helemaal bij me past in deze fase van mijn leven. Met nieuwe buren om te ontmoeten, die het ook belangrijk vinden om goed voor de aarde te zorgen. Een gifvrije buurt, een rustige, autoluwe buurt, een buurtje waar mensen graag wonen en wandelen.
Als ik straks in de Olstergaard woon dan heb ik een van mijn drie levensdoelen gehaald: een klein huisje met een tuintje hebben. Dan wel niet in het bos wat ik zo graag wilde, maar wel op een prachtige groene plek, waar ik deels zelfvoorzienend kan leven. Nu die tweedaagse werkweek nog en dan een wijze oude vrouw worden, haha! Dan kan ik al mijn doelen afvinken. Dat zou toch mooi zijn, nietwaar? Maar het moet natuurlijk ook niet allemaal in een keer lukken, want wat moet je dan nog doen met je leven. Nou ja.. misschien gewoon genieten van het leven en teruggeven aan de wereld. Nog iets meer dan gewoonlijk. Tevreden zijn met alles, precies zoals het is. Ik hoop dat ik ooit zo mag zijn.
Wat een gaaf droomhuisje Marjolein.
Is het niet een droom die we allemaal hebben? Heimwee naar het verloren paradijs? Herinnering aan onze prille kindertijd of aan een sfeer heel ver daarvoor…
Wat ik je wel afvraag, is of het kluizenaarsdoel in het aardse kan liggen. Want hoe mooi en levend ook; de mooiste flora en fauna is, net als onze cocon aan vergankelijkheid onderworpen. Een kluizenaar realiseert zich dat ten volle en strekt zich uit naar die andere dimensie, waar de Ene een onvergankelijke hof beheert.
Dat bos is zó dichtbij dat je het gerust tot je achtertuin kunt rekenen, Marjolein!
groetjes van een van je iets verder weg wonende Aardehuis-buren
geachte
Dit verhaal is mij uit het hart gegrepen,het zou op mijn leventje kunnen slaan.
zelf heb ik echter niet zo een behoefte aan een tuin(krijg altijd de neiging om er wiet te gaan telen) maar ergens in de bossen
in een hutje de dagen doorbrengen lijkt mij het summum van geluk(wel met een tv tje graag)
heb jaren en jaren geleden nog met een miniwoonwagentje op een terrein achter Artis gewoond(het was in principe een openbaar terrein
Tussen de verwilderde honden *die kregen eten van Artis omdat er toch wel veel kostbare dieren werden gestolen,ik paste dan
min of meer op de honden
Tot het opeens in een winter 30 graden onder nul werd en mijn propaangaskacheltje bevroor
zat ik opeens met 12 honden in het woonwagentje stijf tegen elkaar met wat dekens eroverheen,toen werd een spelletje bittere ernst,we hebben het allemaal overleeft
moraal van dit verhaaltje ,zorg altijd voor een kachel die niet kan bevriezen en dekens kun je ook nooit genoeg hebben
Ja, Gas is vloeibaar en kan bevriezen!
Ik snoeide vele Knotwilgen elk jaar en na shredder mooie snippers voor houtkachel, zelf bij mog meer koude kan dat nog prima branden!
Vele Caravans hebben de Gasfles buiten in Disselkast staan en Bingo!
Door 2e fles binnen te zetten en regelmatig ruilen leerde ik ooit in Oostenrijk!
Dat was maar -24 maar wel harde wind!
geweldig Marjolein. Het zit er ALLEMAAL aan te komen!
Prachtige overdenking, hoor! Marjolein.
heel mooi Marjolein!
Prachtig uiteengezet Marjolein!
Wat enorm fijn dat je dromen aan het uitkomen, ‘zijn !
Zeer inspirerend ook op velerlei vlak!
Voel me zeer aangesproken. Nou wie weet?
Dit zou zo mijn verhaal kunnen zijn. Ik merk inderdaad dat mensen om me heen dat niet altijd snappen. Nu ben ik nog niet zover als jij, maar ik wil ook die kant op. Alleen ‘denk’ ik dat tuinieren me erg blij gaat maken, maar dat heb ik nog niet heel vaak zelf ondervonden, dus dat is wel een dingetje om te onderzoeken haha.
Heerlijk hoor als ik dit zo van jou lees! Ik ben positief jaloers :-)
Ik ben gedwongen veel thuis door ziekte, maar stiekem geniet ik heel erg van mijn huis , tuin en de natuur in de omgeving. Net als jij vind ik het de fijnste plek om te zijn. Toch voel ik me altijd minderwaardig omdat ik niet net als ‘iedereen’ aan het rennen en vliegen ben. Zo fijn om te lezen dat ook jij hier tevreden mee kan zijn! Ik dacht dat ik raar was, maar toch niet! (of we zijn allebei raar). Bedankt voor je blog!
Toen ik mijn leven door de gevolgen van een hersenbloeding een paar versnellingen lager moest gaan leven , dacht ik eerst “wat wordt t saai!” Maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn.. ik vind het wel fijn zo! Te veel prikkels daar heb ik heel snel last van ,mijn beschadigde bovenkamer kan dat allemaal niet zo snel meer verwerken. Dus een leven zoals jij leeft, dat zou heel goed voor me zijn… Nu alleen nog de gemeente Nijmegen ertoe bewegen dat ze wat ruimte maken voor “Tiny Living”… dat is het enige wat ons tegen houdt om in een duurzaam klein huisje te gaan wonen.
Prachtig !
‘k Ben zó blij, Marjolein, met al het positieve (voor jou) dat (stilaan) op de drempel staat!
Je tweede levensdoel zit er aan te komen en over vijftig jaar…, ‘k zal ‘t niet meer meemaken…
Lie(f)s.
Heerlijk om te lezen weer. Het deed mij dit keer denken aan een liedje van Bob Scholte (1938) dat ik samen met mijn vader zong, als ik bij hem op schoot zat. “Ik heb een huis met een tuintje gehuurd”. Niet modern, niet hip, maar ach… Een beetje sentimenteel mag best.
https://music.youtube.com/watch?v=RfiDSmhZfkk&feature=share
Zo herkenbaar, zo mooi verwoord, dank je Marjolein. Heel veel geluk en fijne momenten op je nieuwe permanente stek straks. Groetjes, Paul, initiatiefgroep Ecodorp Hof van Weleert
🧡
Weer héérlijk om te lezen allemaal! Veel succes en genieten van dit proces!